Επικίνδυνη χαλάρωση, του Βασίλη Γιαννακόπουλου

Τις τελευταίες ημέρες καταγράφεται καθημερινά μεγάλος αριθμός κρουσμάτων της πανδημίας στη χώρα μας. Όπως είχαν τονίσει και οι ειδικοί, αυτό ήταν αναμενόμενο λόγω και των τουριστικών ροών. Ναι, ο ένας λόγος της αύξησης είναι τα εισερχόμενα κρούσματα. Αλλά ο άλλος λόγος είναι η δική μας συμπεριφορά.

Η πλειοψηφία, θα έλεγα, των Ελλήνων πολιτών συμπεριφέρεται και κινείται σαν να μην υπήρξε ποτέ κορωνοϊός. Σαν να μην υπήρξε ποτέ τίποτα. Και ας βγαίνουν κάθε μέρα οι λοιμωξιολόγοι να λένε ότι πρέπει να τηρούνται από όλους σχολαστικά τα μέτρα προστασίας.
Θα πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι από την πανδημία θα ξεμπλέξουμε μόνο όταν βρεθεί το κατάλληλο εμβόλιο ή έστω το σωστό φάρμακο για όσους νοσήσουν. Μέχρι τότε θα πρέπει να τηρούμε όλα τα μέτρα ατομικής προστασίας τα οποία δεν είναι ούτε πολύπλοκα ούτε δαπανηρά. Είπαμε, σχολαστικό πλύσιμο χεριών, κρατάμε αποστάσεις και φοράμε μάσκα όπου αυτό είναι αναγκαίο. Αν τηρούμε αυτά, τότε περιορίζεται κατά πολύ η μετάδοση του ιού στην κοινότητα.
Αν όμως η συμπεριφορά μας είναι αυτή που κατέγραψε ο δημοσιογράφος «των Νέων» Προκόπης Γιόγιακας και αναφέρει σε άρθρο του στις 7 Ιουλίου, τότε είναι σίγουρο ότι δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα από τον κορωνοϊό. Απολαύστε δέκα σκηνές από την καθημερινότητα που κατέγραψε ο δημοσιογράφος, οι οποίες σκηνές θα μπορούσαν να είχαν συμβεί και μπροστά στα δικά μας μάτια.

ΣΚΗΝΗ 1: Στη γυάλινη πόρτα του φούρνου (που φτιάχνει μεταξύ άλλων και καφέδες) υπάρχει κολλημένο ένα χαρτί Α4 που λέει «ως τρεις πελάτες». Περιμένω υπομονετικά να έρθει η σειρά μου για να μπω μέσα. Ξαφνικά ο αριθμός των πελατών αυξάνεται, οι αποστάσεις εκμηδενίζονται και κάποιοι κινούνται όπως θέλουν, βάζοντας ακόμη και το κεφάλι τους μπροστά μου για να δουν από τις μικρές «βιτρίνες» τί θα αγοράσουν (!). Σχεδόν αμέσως ο διπλανός μου… κολλάει πάνω μου και αρχίζει να βήχει.
– Κύριε, σε ποιόν κόσμο ζείτε; Κρατήστε τις αποστάσεις και επιπλέον είμαστε πάνω από τρεις μέσα στο μαγαζί, του λέω.
– Εγώ φοράω μάσκα, εσείς δεν φοράτε» μου απαντά. Είμαι φαρμακοποιός.
– Να σας χαίρονται οι πελάτες σας. Εσείς, κυρία μου (απευθυνόμενος στην υπάλληλο) δεν πρέπει να τους υπενθυμίζετε να κρατούν αποστάσεις, όπως προβλέπεται από τις οδηγίες;
– Οι αποστάσεις είναι ατομική ευθύνη του καθενός, η απάντησή της…

ΣΚΗΝΗ 2: Καλώ ταξί. Δεν με παίρνει να αργήσω για μια συνέντευξη. Φοράω τη μάσκα μου, κάθομαι πίσω και λέω στον οδηγό πού πάμε. Ο οδηγός δεν φοράει μάσκα, όπως είναι υποχρεωμένος(!). Δεν θέλω να τσακωθώ. Του δίνω μέσα σε σακουλάκι μια καθαρή μάσκα και του λέω… ψέματα, πως πρόκειται να χειρουργηθώ και για το λόγο αυτό δεν μπορώ να ρισκάρω να κολλήσω κορωνοϊό. Του το είπα στο Π. Φάληρο, τη φόρεσε στο ύψος του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης…

ΣΚΗΝΗ 3: Επιβεβλημένη παρουσία σε υπουργείο για δουλειά. Στο πάνελ κανείς από τους ομιλητές δεν φοράει μάσκα (προφανώς επειδή με μάσκα δεν γράφουν καλά στο γυαλί). Στην αίθουσα κάποιοι από τα στελέχη του υπουργείου μπαίνουν με τη μάσκα στο χέρι και μετά (λίγο προτού ξεκινήσει η εκδήλωση) τη φορούν για να δείχνουν politically correct… Κι αυτό δεν είναι κάτι που συνέβη σε ένα υπουργείο, αλλά το βλέπουμε από τους διοικούντες συνεχώς μπροστά μας… Βλέπε εγκαίνια κλπ.

ΣΚΗΝΗ 4: Σάββατο πρωί, σε καφέ της παραλιακής. Καθόμαστε οικογενειακώς στο πιο απομακρυσμένο τραπέζι. Ο σερβιτόρος που ήρθε να πάρει παραγγελία φοράει μάσκα, αλλά έχει καλυμμένο μόνο το στόμα. Η μύτη είναι έξω και από πάνω από τον δίσκο με τα πράγματα που μας σερβίρει. Τί τη φοράς, Χριστιανέ μου; κάνεις το σταυρό σου μη σου βγει ξινός ο καφές…

ΣΚΗΝΗ 5: Βγαίνεις με την οικογένεια να περπατήσεις. Μόλις φτάνεις στην πλατεία νοιώθεις ότι δεν μπορείς να πάρεις ανάσα. Ο ένας πάνω στον άλλον και κανείς δεν κρατάει αποστάσεις. Πανικός.
– Παιδιά, φύγαμε.
– Και το παγωγό;, φωνάζουν τα παιδιά.
– Πάμε αλλού…

ΣΚΗΝΗ 6: Στη γωνία πιο κάτω, ένα μικρό άδειο «παγωτατζίδικο». Δίνω παραγγελία, όταν μία κυρία με δυο παιδιά έρχονται καταπάνω μου…
– Κυρία μου, αποστάσεις…
– Καλά, δεν τρέχει τίποτα…, η απάντησή της.
– Τρέχει, κυρία μου. Πώς είστε τόσο σίγουρη ότι δεν έχω τον ιό και δεν θα κολλήσω τα παιδιά σας;

ΣΚΗΝΗ 7: Στο ραντεβού που έχω κλείσει με γιατρό φοράω μάσκα. Αυτός όχι…
– Εφόσον δεν έχεις κάποιο υποκείμενο νόσημα, δεν υπάρχει κανένας φόβος, μου λέει.
– Η μάσκα, γιατρέ μου, δεν είναι μόνο για δική μου προστασία αλλά και για δική σας…

ΣΚΗΝΗ 8: Τα παιδιά θέλουν να πάνε για μπάνιο. Δεν έχεις τη δυνατότητα να πας στο άλλο άκρο της Αττικής. Άρα πας κάπου πιο κοντά. Αποστάσεις; Άσ’το καλύτερα. Στροφή και φύγαμε…

ΣΚΗΝΗ 9: Επίσκεψη σε διαγνωστικό κέντρο για εξετάσεις. Σοκ: αρκετές νοσοκόμες (ή πως αλλιώς λέγονται στα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα) κρατούν τη μάσκα στο χέρι στους διαδρόμους (που είναι γεμάτοι κόσμο) και τη φορούν μόλις μπαίνουν σε εργαστήριο ή γραφείο γιατρού. Μετά την ξαναβγάζουν…

ΣΚΗΝΗ 10. Οι υπερήλικοι γονείς μου θέλουν να κάνουν διακοπές με τις μικρές μου.
– Πατέρα, έχεις βηματοδότη, κι αν πας …αδιάβαστος, θέλεις να το έχω βάρος στη συνείδησή μου; Σε προστατεύω. Άσε τους άλλους…
Συμπέρασμα: μη σου κάτσει…

Υ.Γ.: Δεν νομίζω ότι με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μπορείς αποτελεσματικά να προστατευθείς και να προστατέψεις!